28 juli. Gernika via Bilbao tot Castro-Urdiales (Cantabrië) 85 km (T1.630 km). 1138 hoogtemeters. Het hotel vanochtend was luxe voor pelgrims. Behalve het ontbijt. Hoewel in de tuin een kunstwerk stond ter ere van de pelgrim, beseften de uitbaters niet dat (fiets)pelgrims nood hebben aan een stevig ontbijt om de dag te starten. Bon, na de koffie en de koek en de nodige route-uitleg van de bazin trokken we op pad naar Bilbao. We zaten meteen op de juiste route. De afstand was berekend op 33 km, het werden er uiteindelijk 45 km. Nog nooit een stad zo moeilijk binnen gereden met de fiets. Nergens gepaste signalisatie en onze GPS wou ons steeds over de bergen sturen, maar daar hadden we voorlopig geen zin in. Daarenboven bleek de stad te kampen met immense niveauverschillen. Veel bruggen dus en ook liften om, ook met de fiets, de niveaus te overbruggen. Enfin via een lange omweg, een oponthoud van 15 minuten omwille van een lokale wielerwedstrijd (met beroepsallures) voor juniores en een verplichte passage via een industriële site van Bilbao, stonden we plots dan toch oog in oog met het stadion van Atletico Bilbao en het fantastische Guggenheimmuseum. Geen tijd om het museum of de stad degelijk te bezoeken, maar ook deze stad werd op het verlanglijstje gezet voor een volgende citytrip. Van Bilbao ging de rit verder naar Portalete, de plek van de hangende brug “el puente colgante”. Maar daarvoor moesten we alweer door een lelijke verouderde industriebuurt van Bilbao. De brug is erfgoed en de moeite waard te zien. Dag op dag werd de brug 120 jaar gelden op 28 juli 1893 voor het eerst in gebruik genomen, maar ook hier moesten we forfait geven voor de feestelijkheden. En dan begon opnieuw het klimwerk. Met hellingen tot meer dan 10% en een gemiddelde snelheid die te laag was op op tijd de voorziene camping te bereiken. We hadden ondertussen wel Baskenland verlaten en waren Cantabrië binnengereden met het “positieve” nieuws dat Compostela op 690,9 km lag. Mireille is nog steeds niet in goede doen. De maag en darmen pruttelen wat tegen waardoor we hebben beslist om in Castro Urdiales te overnachten. Een zeer mooi havenstadje (in feeststemming), met gezellige tapasbars, maar op iets minder dan 30 km van de voorziene bestemming. We zitten dus licht achter op het schema door een te lastig parcours, maar ongewild ook door een dreigend onweer dat uiteindelijk maar een fikse avondlijke regenbui werd. Ondertussen wel nog een interessant koppel leren kennen. Gepensioneerde eigenaars van een wijnhuis in de Rioja Alavesa. We hebben hun contactgegevens om wijn te bestellen maar ook om ooit eens een bezoek te brengen. Leuke vooruitzichten. Ook voor morgen want er is opnieuw beter weer voorspeld.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
hallo Herman en Mireille ,
Geweldig wat jullie aan prestatie en uithoudingsvermogen hebben neergezet. Super
Lieve groet Karel en Marijke
hey Mireille jullie doen dat super , als ik die foto s zie en jullie verhaal lees kan ik me een beeld geven hoe het ginder is . Mijn zoon heeft die tocht tevoet gedaan van in belgie vertrokken met de rugzak , en vertrokken in oktober en terug eind februari op 17 jarige leeftijd. het ga jullie goed in jullie verdere tocht gr christa
Amaai wat een prestatie al, ik heb heel veel bewondering voor jullie, de moed niet opgeven, jullie zijn er bijna en dat zal heel wat voldoening geven
Zeg die laatste foto is toch bergaf, dat is toch pure fun? Ja dat je eerst bergop moet rijden voor zo een afdaling dat hoort erbij, behalve als je de lift kan nemen 🙂 Denk aan wat er achteraan een Gentse tramkaart staat: NIE PLEUJE.
ook al hebben jullie het soms lastig, het zal toch een ervaring worden die jullie altijd zullen koesteren, al die prachtige dorpjes en landschappen, dus moed houden met nog slechts 600 km voor de boeg. Groetjes Johan
mooie foto’s. Altijd denken we zijn een dag dichter bij ons doel, en na een bergop komt meestal een bergaf. We tellen met u de dagen af. Nog veel moed en je slaat je er wel door. groetjes