Dag 20

31 juli. Arriondas via Oviedo tot Salas (Asturië) 117 km (T1.956 km). 1339 hoogtemeters. We sliepen weer eens in een heel romantisch hotelletje, vlak aan de rivier de Sella, zowel voor het avondeten als het ontbijt konden we buiten op het balkon boven de rivier, echt een plaatje ! Onze tent is dus de laatste dagen niet meer uit de zak geweest, maar dat komt grotendeels omdat we toch ondervinden dat de tocht veel zwaarder is dan we ons hadden voorgesteld, en we ‘s avonds niet meer de energie hebben om alles op te zetten op een camping en ‘s morgens weer af te breken. Maar gezien de crisis zich hier in Spanje ook goed laat voelen hebben we nog nergens het bordje ” completo” gezien, en de prijzen vallen super goed mee. Maar nu naar de rit van vandaag. We vertrokken met grijze lucht, nevel en zeer fris weer, maar na een uurtje te hebben gefietst kwam de zon erdoor en werd het weer eens loeiheet. De wind echter was de spelbreker van de dag, hard en pal op de kop, wat weer eens het gevoel gaf van altijd bergop te rijden al was het de eerste 65km naar Oviedo min of meer plat. Het waren deze keer geen postkaartjes waar we doorfietsten maar, hoewel de bergen rondom ons lagen was het vooral industrie, vervallen huizen, waarvan je nog ziet dat ze ooit heel erg mooi waren. Het waren statige huizen van rijke Spanjaarden die terug kwamen uit Zuid-Amerika. De balkons, en de palmbomen in de tuin getuigen van die rijkdom. In Asturie, waar we nu doorfietsen staan er ook heel veel bijhuisjes op palen, het doet me denken aan Zwitserland waar ik ze ook ooit zag. Dit was zo een beetje onze rode draad tot Oviedo waar we rond 3u arriveerden. De kathedraal is prachtig, en ook de binnenstad lijkt me de moeite om er enkele dagen te vertoeven, maar gezien het einde van onze rit nog lang niet in zicht was moesten we verder. Van dan af werd het parcours steeds lastiger, en de wind… die waaide zowaar nog harder. Zelfs bij bepaalde afdalingen moesten we bijtrappen om wat snelheid te halen. Het bleef zeer heet en de bidons water moesten steeds worden opgevuld. Gelukkig waren er onderweg wat fonteinen waar we ons konden verfrissen. Het werd uiteindelijk een superlange en zeer moeilijke dag, om half 8 hadden we nog 9km voor de boeg maar er zat nog een colletje van 6km tussen met een gemiddeld stijgingspercentage van ik schat zo’n 7% ! Het werd voor mij, Mireille een echte calvarietocht, hoewel het gans de dag zeer vlot ging zat ik er compleet door, mede door zadelpijn en een opspelende knie. Maar ons hotelletje zorgde eens te meer voor een uitzonderlijke beloning. Een prachtig gerestaureerde “castillo” met een prachtige patio, een hele leuke kamer met een zalige douche waar we meteen al het zweet, het zout en de moeite konden wegspoelen.