2013 Massemen - Santiago de Compostela

Vandaag onze Compostela opgehaald, de erkenning van onze pelgrimstocht. Voor de rest alleen Santiago verkend en zeer veel pelgrims gezien, al vertellen bronnen ons dat er ook in deze wereld crisis is en er veel minder pelgrims op pad zijn. Morgen, beginnen we aan de terugreis.

IEDEREEN BEDANKT DIE ONS HEEFT GEVOLGD EN AANGEMOEDIGD!!!

3 augustus. Lugo – Santiago 113 km (T2.260 km). 1624 hoogtemeters. Vanmorgen voor de laatste maal het ritueel van fietszakken vullen en fietsen monteren. Niet dat dit een bijzonder gevoel gaf. Het was louter het idee dat een avontuur dat 23 dagen geleden begon straks ten einde zou zijn. Het leek zo vlug voorbij en toch zat onze rugzak vol herinneringen, zoveel zelfs dat we foto’s nodig hebben om ons te herinneren aan deze of gene pic nic plaats, aan de vele momenten van pauzeren, koffie drinken, drinkflessen vullen… Vandaag was de enige dag waarop ik wist waar we zouden arriveren en waar we zouden overnachten. Zeven jaar geleden was ik al in Santiago en logeerde ik al in hetzelfde hotel. Vandaag ging het dus wat moeilijker om te genieten en leek plots de eindbestemming de overhand te nemen. Dat we er bijna waren, zagen we aan de vele pelgrims die we langs de weg tegenkwamen. Na goed 40 km belandden we immers op de traditionele Camino Francès en die wordt goed bewandeld. Wel weinig fietsers gezien. Behalve dan het Bulgaars trio maar hierover vertelt Mireille ongetwijfeld ook nog iets. Compostela is iets anders dan Rome binnenrijden. Kleiner en hier lijken alle mensen hetzelfde doel te hebben, iedereen lijkt hier op een of andere wijze een pelgrim te zijn. De waardering van de medepelgrims is dan ook groot. We hebben allemaal een gevoel van “we hebben het gehaald”. En dat hebben we zeker. Het was een lastige camino, door de warmte, het parcours en de dagelijkse afstanden. Nu moeten we alles opnieuw op een rijtje zetten want straks begint opnieuw het dagelijkse leven, aan een ander tempo, maar daarom zeker niet makkelijker. (Herman).

Deze dag beschrijven als de vorige 22 zou een oneer zijn. Ik voelde het al deze morgen, het ritueel, dat Herman reeds beschreef, was niet anders, en toch… Het was de laatste keer, voor al onze rituelen. Opluchting, en tegelijkertijd al het gemis voelen van. Deze laatste etappe was, gezien de hoogtemeters en de afstand weer niet de gemakkelijkste, en toch, het leek wel alsof het vanzelf ging. Ik beleefde deze dag heel intens, wetende dat dit nooit meer terug zal komen. Samen onderweg, maar toch alleen, samen iets beleven maar toch iets anders ervaren,meer dan 2200 km alleen op de fiets doet iets met een mens. Je komt andere mensen tegen waarmee je heel even praat, en dan weer anderen zoals vandaag, de Bulgaren waarvan er één, Victor, met ons de avond heeft doorgebracht. Maar je komt vooral jezelf tegen en dat is niet altijd even fraai. Soms moet je toegeven aan de kracht van de natuur, zoals de wind, of de grilligheid van het landschap, maar toegeven aan je eigen tekortkomingen is heel moeilijk. Ik ben blij dat het gedaan is, blij dat ik niet heb toegegeven, maar vooral heel gelukkig dat ik steeds weer de kracht en de uithouding heb gevonden die me met de paplepel zijn ingegeven. Daarom wil ik deze pelgrimstocht opdragen aan mijn ouders die daarin altijd een voorbeeld zijn geweest. (Mireille)

2 augustus. Tapia de Casariego – Lugo (Galicië) 98 km (T2.147 km). 1462 hoogtemeters. De dreigende wolken en de hevige wind voorspelden deze morgen niet veel goeds voor onze voorlaatste etappe richting Lugo in Galicië, want we hebben vandaag Asturië verlaten. Even zag het er naar uit dat we regen zouden krijgen maar de wolken trokken weg en de lucht kleurde blauw. Het vooruitzicht dat we deze avond in een mooie stad zouden logeren en morgen onze laatste rit aan vatten stemde ons heel gunstig. Maar de wind was vandaag weer eens de spelbreker. We hadden het al gezien op het weerbericht dat hij niet in het voordeel zou zitten, maar dat het op het randje van stormwind zou worden hadden we niet verwacht. De carretera 640 die we volgden was nochtans een baan om ons eens uit te leven, geen al te steile hellingen, ( op een klein colletje na tot 575m ) en leuke korte afdalingen waarin je genoeg snelheid kunt halen om het volgende bolletje op te geraken. Maar nee hoor, dat was buiten el viento gerekend. Hij zat 99km pal op de neus, en ik schat dat het zeker 7 beaufort was, zelfs als het bergaf ging moesten we nog bijduwen om wat vooruit te geraken. Wat een leuke voorlaatste etappe moest worden werd eens te meer een calvarietocht, want iedereen spreekt over de Mont Ventoux, maar, en ik (Mireille) kan het weten want heb hem zelf al 2x beklommen (via Bedoin, en zonder afstappen) dit was 3 x de M.V op één dag. Aan de mooie landschappen, die ons vandaag toch heel erg traag passeerden, hadden we geen van beiden een boodschap, maar wat we nu wel weten is dat onze conditie nog top is, want hoe hard ook de wind ons vandaag letterlijk tegen de borst stootte, hij heeft ons niet klein gekregen. Na een verfrissende douche een aperitief…of 2 en een lekkere maaltijd zijn we volledig klaar om morgen onze laatste 100km richting Santiago aan te vatten. Wat we daar zullen ervaren qua emoties, als we beseffen dat het voorbij is zullen we morgen in ons laatste artikeltje proberen te verwoorden.

1 augustus. Salas – Tapia de Casariego (op de grens met Galicië) 93 km (T2.049 km). 1031 hoogtemeters. Gelukkig hadden we ons deze morgen nog wat extra tostadas gevraagd want onze rit begon direct met een stevige klim, waarbij eerst Mireille maar uiteindelijk ook Herman van de fiets moest. Dit was niet te berijden met volgeladen fietsen. Toen we op een grotere weg kwamen werd het minder steil maar we hebben uiteindelijk meer dan een uur geklommen om 10 km te overbruggen. Toen we aan het hotel vertrokken was het grijs, mistig en vochtig, maar eenmaal boven op 660m hoogte scheen de zon heerlijk warm, maar moesten we weer dalen dwars door het wolkendek. Van toen ging het terug richting kust. We hebben van gans de dag de zon niet meer gezien, maar ons tempo werd er daardoor niet minder om. Af en toe eens stoppen voor een koffietje en deze middag een bocadillo was het enige dat ons vandaag tegenhield om er eens vlug vanaf te zijn. Deze namiddag nog een telefoontje gedaan naar onze vriend Freddy, die ook al onderweg is om ons zaterdag op te wachten en dan richting hotel. We zitten terug aan de zee, een klein vissersdorpje op de grens van Asturië en Galicië, onze laatste keer want morgen buigen we af richting binnenland, richting Lugo en Santiago. Het is nu kwart na 5 en we zijn al gelaarsd en gespoord om eens te genieten van een lange avond, te beginnen met een frisse pint ! En dat geeft dan weer energie voor onze laatste 2 etappes !

31 juli. Arriondas via Oviedo tot Salas (Asturië) 117 km (T1.956 km). 1339 hoogtemeters. We sliepen weer eens in een heel romantisch hotelletje, vlak aan de rivier de Sella, zowel voor het avondeten als het ontbijt konden we buiten op het balkon boven de rivier, echt een plaatje ! Onze tent is dus de laatste dagen niet meer uit de zak geweest, maar dat komt grotendeels omdat we toch ondervinden dat de tocht veel zwaarder is dan we ons hadden voorgesteld, en we ‘s avonds niet meer de energie hebben om alles op te zetten op een camping en ‘s morgens weer af te breken. Maar gezien de crisis zich hier in Spanje ook goed laat voelen hebben we nog nergens het bordje ” completo” gezien, en de prijzen vallen super goed mee. Maar nu naar de rit van vandaag. We vertrokken met grijze lucht, nevel en zeer fris weer, maar na een uurtje te hebben gefietst kwam de zon erdoor en werd het weer eens loeiheet. De wind echter was de spelbreker van de dag, hard en pal op de kop, wat weer eens het gevoel gaf van altijd bergop te rijden al was het de eerste 65km naar Oviedo min of meer plat. Het waren deze keer geen postkaartjes waar we doorfietsten maar, hoewel de bergen rondom ons lagen was het vooral industrie, vervallen huizen, waarvan je nog ziet dat ze ooit heel erg mooi waren. Het waren statige huizen van rijke Spanjaarden die terug kwamen uit Zuid-Amerika. De balkons, en de palmbomen in de tuin getuigen van die rijkdom. In Asturie, waar we nu doorfietsen staan er ook heel veel bijhuisjes op palen, het doet me denken aan Zwitserland waar ik ze ook ooit zag. Dit was zo een beetje onze rode draad tot Oviedo waar we rond 3u arriveerden. De kathedraal is prachtig, en ook de binnenstad lijkt me de moeite om er enkele dagen te vertoeven, maar gezien het einde van onze rit nog lang niet in zicht was moesten we verder. Van dan af werd het parcours steeds lastiger, en de wind… die waaide zowaar nog harder. Zelfs bij bepaalde afdalingen moesten we bijtrappen om wat snelheid te halen. Het bleef zeer heet en de bidons water moesten steeds worden opgevuld. Gelukkig waren er onderweg wat fonteinen waar we ons konden verfrissen. Het werd uiteindelijk een superlange en zeer moeilijke dag, om half 8 hadden we nog 9km voor de boeg maar er zat nog een colletje van 6km tussen met een gemiddeld stijgingspercentage van ik schat zo’n 7% ! Het werd voor mij, Mireille een echte calvarietocht, hoewel het gans de dag zeer vlot ging zat ik er compleet door, mede door zadelpijn en een opspelende knie. Maar ons hotelletje zorgde eens te meer voor een uitzonderlijke beloning. Een prachtig gerestaureerde “castillo” met een prachtige patio, een hele leuke kamer met een zalige douche waar we meteen al het zweet, het zout en de moeite konden wegspoelen.

30 juli. Comillas – Arriondas (Asturië) 96 km (T1.839 km ). 902 hoogtemeters. Vanochtend ontbeten met zicht op zee, of was het in de zee? Als pelgrim ben je niet veel luxe gewoon, je weet nooit vooraf waar je belandt; dergelijke (hotel)verrassingen hebben dan ook een super goed effect op onze moraal. Maar elke dag moeten we verder. Jammer dat we niet meer tijd hebben om hier en daar wat te blijven hangen. In Unquera hebben we Cantabrië verlaten en zijn we Asturië binnen gereden. Tegen de middag waren we in het verrassend leuke plekje Llanes en daarvoor nog in het prachtige San Vicente de la Barquera. Dat het in Llanes gezellig en mooi was, zagen we meteen aan het aantal toeristen.
We hebben onze pic-nic gegeten op een brug. Ik heb al veel foto’s van bruggen, maar dit was de eerste brug met een pic-nic bank. Zo zie je maar, er zijn bruggen en bruggen. Eens je er gaat op letten, merk je pas hoe vindingrijk mensen zijn om iets te overbruggen. Deze namiddag zelfs over een hangbrug gelopen. Op de brug ook een lang gesprek gehad met een Vlaams koppel uit Maldegem. Vlaams horen praten valt hier echt wel op. Veel Vlaams horen we niet langs onze Camino del Norte. Maar de rode draad doorheen de dag vandaag waren toch de Picos de Europa. De hele dag leken de Picos zo dichtbij dat we ze bijna konden aanraken. Ook nu, wanneer ik dit verslag zit te typen, zie ik vanop het romantisch terras, waar we net hebben gegeten, de Picos in de late avondzon. We zijn uiteindelijk in Arriondas beland en dat is niet volgens plan. In Ribadesella (ja Marc we zijn er vandaag door gereden) heb ik overlegd over de route in het plaatselijk infokantoor voor toeristen. De boodschap was vrij duidelijk. Wanneer we naar Oviedo wilden fietsen volgden we best de nationale weg, dat was het veiligst en het kortst. De kust met de mooie strandjes hebben we dus tijdelijk verlaten voor een al even prachtig zicht op de Sella. Vanuit Ribadesella zijn we dan nog een kleine 15 km langs de Sella gefietst tot hier in Arriondas op goed 60 km van Oviedo. Het was vandaag perfect fietsweer hoewel de temperatuur terug aan het stijgen is. De volgende dagen zouden nog zonnig blijven zodat de kans groot is dat we 23 opeenvolgende dagen in de zon zullen hebben gefietst. We zijn dan ook al zongebruind ten minste op de plekken die aan de zon zijn blootgesteld. Vreemd “zwart-wit” zicht wanneer je naakt voor de spiegel staat. Morgen is het onze 20-ste opeenvolgende etappe. Eens nadenken hoe we dat gaan vieren.

29 juli. Castro-Urdiales via Santander tot Comillas (aan de Cantabrische kust) 113 km. (T1.743 km). 1358 hoogtemeters. Met een achterstand van 30km op ons schema in het achterhoofd zaten we deze morgen al om 8.35u op de fiets. We zouden wel zien hoe het verder verliep, we weten wel elke dag waar we naartoe gaan, maar welk parcours we voorgeschoteld krijgen is steeds een groot vraagteken. Wat we ondertussen wel weten is dat we niet meer mogen de kleine wegen inslaan, die misschien wel korter zijn, maar wel 2 keer zo steil. Maar vandaag liep het begin super vlot, de wind die gisteren nog zeer krachtig in het nadeel zat was geluwd en de lange hellingen waren best te doen. We kwamen heel veel wandelende pelgrims tegen, en hetgeen we gisteren in de krant lazen, dat de camino del Norte, die wij nu ook volgen, meer en meer aan populariteit wint, leek dus te kloppen. We hebben heel veel respect voor die mensen die amper 20 à 25 km per dag kunnen afleggen en er op die manier minstens drie maand over doen om in Santiago te geraken, maar toch is het niet ons ding, met de fiets verandert het landschap toch wat vlugger. Het was vandaag ook weer heel warm, maar door de frisse zeewind die de lucht koeler maakt is het veel aangenamer fietsen dan de vorige weken. De zee is op deze route die we volgen dan ook steeds in de buurt. Soms zien we ze helemaal niet en is het alsof we een gewone bergrit rijden, en dan plots na een flinke afdaling is ze er terug in al haar glorie. Het levert prachtbeelden op die eens te meer niet te vatten zijn in een foto. Tegen de middag hadden we al flink doorgefietst toen we in Laredo ( in feite ons eindpunt van gisteren) proviand voor de rest van de dag gingen kopen. Toen ik mijn fiets parkeerde vroeg een meneer me of we naar Compostela fietsten en gaf ons toen een gouden tip. We konden, zo zei hij, een eindje verderop een fietspad volgen, volledig langs het strand om uit te komen bij een overzetbootje die ons naar de overkant van de baai zou brengen. Herman wist ook dat we nog verder op onze route ook een overzet konden nemen naar Santander! Uiteindelijk heeft het ons toch een 5 à 6 km opgeleverd die we niet moesten fietsen en konden genieten van het prachtige uitzicht. Eenmaal in Santander begon de hoop te leven dat we misschien al onze achterstand konden wegfietsen, en inderdaad, hier zitten we nu in een schitterend hotelletje vlak aan het strand. We horen, zien en ruiken de zee. We kunnen ze net niet aanraken, maar het zal vannacht heerlijk slapen zijn met het zachte ruisen van de golven op de achtergrond.

28 juli. Gernika via Bilbao tot Castro-Urdiales (Cantabrië) 85 km (T1.630 km). 1138 hoogtemeters. Het hotel vanochtend was luxe voor pelgrims. Behalve het ontbijt. Hoewel in de tuin een kunstwerk stond ter ere van de pelgrim, beseften de uitbaters niet dat (fiets)pelgrims nood hebben aan een stevig ontbijt om de dag te starten. Bon, na de koffie en de koek en de nodige route-uitleg van de bazin trokken we op pad naar Bilbao. We zaten meteen op de juiste route. De afstand was berekend op 33 km, het werden er uiteindelijk 45 km. Nog nooit een stad zo moeilijk binnen gereden met de fiets. Nergens gepaste signalisatie en onze GPS wou ons steeds over de bergen sturen, maar daar hadden we voorlopig geen zin in. Daarenboven bleek de stad te kampen met immense niveauverschillen. Veel bruggen dus en ook liften om, ook met de fiets, de niveaus te overbruggen. Enfin via een lange omweg, een oponthoud van 15 minuten omwille van een lokale wielerwedstrijd (met beroepsallures) voor juniores en een verplichte passage via een industriële site van Bilbao, stonden we plots dan toch oog in oog met het stadion van Atletico Bilbao en het fantastische Guggenheimmuseum. Geen tijd om het museum of de stad degelijk te bezoeken, maar ook deze stad werd op het verlanglijstje gezet voor een volgende citytrip. Van Bilbao ging de rit verder naar Portalete, de plek van de hangende brug “el puente colgante”. Maar daarvoor moesten we alweer door een lelijke verouderde industriebuurt van Bilbao. De brug is erfgoed en de moeite waard te zien. Dag op dag werd de brug 120 jaar gelden op 28 juli 1893 voor het eerst in gebruik genomen, maar ook hier moesten we forfait geven voor de feestelijkheden. En dan begon opnieuw het klimwerk. Met hellingen tot meer dan 10% en een gemiddelde snelheid die te laag was op op tijd de voorziene camping te bereiken. We hadden ondertussen wel Baskenland verlaten en waren Cantabrië binnengereden met het “positieve” nieuws dat Compostela op 690,9 km lag. Mireille is nog steeds niet in goede doen. De maag en darmen pruttelen wat tegen waardoor we hebben beslist om in Castro Urdiales te overnachten. Een zeer mooi havenstadje (in feeststemming), met gezellige tapasbars, maar op iets minder dan 30 km van de voorziene bestemming. We zitten dus licht achter op het schema door een te lastig parcours, maar ongewild ook door een dreigend onweer dat uiteindelijk maar een fikse avondlijke regenbui werd. Ondertussen wel nog een interessant koppel leren kennen. Gepensioneerde eigenaars van een wijnhuis in de Rioja Alavesa. We hebben hun contactgegevens om wijn te bestellen maar ook om ooit eens een bezoek te brengen. Leuke vooruitzichten. Ook voor morgen want er is opnieuw beter weer voorspeld.