2013 Massemen - Santiago de Compostela

27 juli. Zarautz – Gernika 83 km (T1.545 km). 1122 hoogtemeters. Vandaag was weer zo een dag die je niet kunt voorspellen. Het Duitse koppel waarmee we vannacht de refugio deelden waren stappers naar Compostela. Ik had nog gevraagd wanneer ze ‘s ochtends vertrokken. Ik was verbaasd dat het niet midden in de nacht was. Halfacht kwam ook ons goed uit. Dus geen wekker gezet. Ik lag vanochtend al een tijdje wakker toen ik Mireille stilletjes vroeg hoe laat het was. Halfnegen!! En dat op een dag dat we meer dan 100 km moesten rijden. Vlug alles ingepakt en vertrokken. De eerste 20 km gingen vlot en waren prachtig met permanent zicht op de prachtige kustlijn. Onderweg nog een stel Belgen ontmoet die ons verhaal wilden horen. Er waren veel wielertoeristen op de weg. Onze pic nic ingekocht en wat verderop “met zicht op zee” verorberd. Toen we het zoveelste havendorpje inreden hoorden we dat het feest was. Een omwegje waard dus. We werden er aangesproken door een Baskisch koppel. Mijnheer is wielertoerist en was ons in de ochtend voorbijgereden. Thuis had hij zijn vrouw verteld dat hij twee Duisters had gezien die onderweg waren naar Compostela. En kijk nu waren die daar terug. Maar het waren Belgen, geen Duisters. Ja, er zijn wel meer mensen die onze vlag verwarren met de Duitse. Maar daarna ging het fout. Bij een afslag waarschuwden enkele mensen ons nog dat we niet meer op de route naar Compostela zaten. Kon best, de route is ook de bijbel niet. Maar 10 km verder, na een zeer stevige en lange klim bleek het vervolg van de route voor Mireille van het goede teveel. Voor de tweede keer zag ze het niet meer zitten. De hellingen waren té steil, maar toegeven staat niet in haar woordenboek. Tot ze moest afstappen en ik begreep dat we zo nooit onze bestemming konden bereiken. Terugkeren dus, overnachting zoeken en morgen uitzoeken hoe we terug op de juiste weg zouden geraken. Het eerstvolgende dorp had echter geen enkele slaapmogelijkheid. “We zitten hier midden in de bergen” zei een gezapige Bask ons. Alleen de weg naar Gernika is nog best te doen. Nog 13 km en Gernika lag op onze route. De 13 km waren bijna volledig bergaf. Via de GPS een hotelletje ingesteld en in minder dan een halfuur stonden we aan het onthaal van Hotel Gernika in Gernika. Onmiddellijk op de computer de routegegevens gecheckt en blijkt dat we amper 8 kilometer achterstand hebben. Bilbao ligt nu op 33 km en de voor vandaag voorziene camping lag op 25 km. Een meevaller dus. Net als de afsluiter van de avond. Een gratis folklore-avond in de lokale sporthal. De reden waarom dit verslag pas om 23u50 is opgemaakt. Slaapwel.

26 juli. Saint-Pée-sur-Nivelle via San Sebastian tot Zarautz (Spaans Baskenland) 77 km (T1.462 km). 1313 hoogtemeters. Het was vandaag weer van dat… klimmen, klimmen, klimmen ! Maar de conditie zit volledig snor, de start van de rit was een verlengstuk van gisteren, postkaarten, te mooi om te verwoorden. Ik zou iedereen aanraden, die de streek hier niet kent, om zeker eens een vakantie te boeken in Baskenland. Het Franse gedeelte hebben we vandaag geruild voor het Spaanse, en eindelijk zagen we de zee, na een super steile klim konden we de golf van Biskaje bewonderen vanuit de hoogte.. Eindelijk zijn we in ons tweede thuisland, eindelijk kunnen we weer ons Spaans eens van onder het stof halen. Het weer viel mee qua temperatuur, maar het parcours daarentegen was loodzwaar. We reden richting San Sebastian en hebben uiteindelijk gans de dag meer geklommen dan gedaald. Het feit dat we verschillende prof wielrenners hier zagen trainen, o.a de Lottoploeg wil ook wat zeggen.( is het dit week-end niet de classico de San Sebastian op TV ? ) Maar onze beloning van vandaag was toch wel de doortocht van San Sebastian zelf. Een prachtige stad die alles heeft wat een mens verlangt op vakantie. Het weer, het strand, de zee, en een fantastische binnenstad men onnoemelijk veel pleintjes, leuke straatjes en een overaanbod aan gezellige tapasbars. Spijtig genoeg konden we hier weer niet blijven, maar het staat genoteerd voor een volgende citytrip ! Om eruit te geraken echter werd het weer klimmen tot en met, en om een lang verhaal kort te maken, onze camping ligt bovenop een col, te bereiken via een paadje met een stijgingspercentage, u raadt het al… soms tot 20%. Maar we zijn er geraakt. En omdat we “pelgrims” zijn, met de nodige documenten, mogen we hier zelfs in een ingerichte plaats met bedden slapen. Men noemt dit in Compostela termen een refugio, zeer proper, en voor 5 euro/pers. Toen we geïnstalleerd waren kwam er nog een Duits koppeltje binnen die te voet de camino doet. Dus vannacht mogen we niet snurken ! (de foto’s volgen later – het lukt niet om ze op te laden)

25 juli. Orthez – Saint-Pée-sur-Nivelle (in het uiterste hoekje van Frankrijk – Frans Baskenland) 93 km (T1.385 km). 1236 hoogtemeters. Een ferm bord pasta gisterenavond, die de uitermate vriendelijke hotelbaas speciaal voor mij maakte, want het stond niet eens op de kaart, heeft wonderen gedaan. Ook het stevig ontbijt deze morgen heeft ertoe bijgedragen dat de slechte benen en de daarmee gepaard gaande mentale dip mij er volledig heeft doorgeholpen. We hadden een stevige etappe voor de boeg met nog wat extra kilometers van gisteren er bovenop. Maar om kwart na 9 zaten we al op de fiets en het begon al met een stevige klim om uit het dorpje te geraken. Maar het voelde goed aan en dit was het begin van een werkelijk schitterende dag. Het werd net niet te heet, en de GPS bracht ons vandaag naar het Baskenland. De hoge toppen van de Pyreneeën lagen op een veilige afstand van ons maar we reden op de uitlopers ervan, en het steeds op en af met soms kilometerslange hellingen van 4 à 5 % en dan weer korte pittige klimmetjes, joegen ons aantal hoogtemeters letterlijk de hoogte in. Maar net daardoor reden we vandaag steeds door postkaarten die in een foto niet te vatten zijn. We kwamen vandaag ook weer heerlijke mensen tegen zoals een gezellige Bask (met typisch hoofddeksel) waarmee we meteen een leuke babbel hadden in het Frans maar ook half in het Spaans. We hadden weer te weinig tijd om te blijven plakken, maar dat zijn de momenten die het voor ons aangenaam maken. Ook mensen die ons spontaan vragen of we fris water moeten hebben, zoals de olijke cafébaas waar we een colaatje dronken. Mensen vragen ons waarom we het doen. Wel… ik heb het me ook al afgevraagd, waarom gaan we niet naar een 5 sterren hotel met alles erop en eraan i.p.v af te zien op die fiets, altijd maar verder stoempen, maar dan weten we onmiddellijk dat we dit voor niks ter wereld willen ruilen. Het is een manier van reizen waardoor je veel meer ziet dan met de auto, op plaatsen komt die je anders zo voorbijrijdt en vooral mensen ontmoet die je zoveel energie geven dat dit met niks te vergelijken is. Plots moet je dan inhouden want er moeten zowat 100 schapen van de weide naar de stal, en daar kom je dan met je fietsje in terecht, heerlijk, en leuke anekdotes voor later. Ondertussen gleden de kilometers vlot voorbij en reden we van het ene mooie dorpje naar een ander pareltje, met hun typische witte huizen met rode luiken. Het dorpje Espelette komt net uit een sprookje en is gekend voor zijn kruidenpoeder van rode pepertjes. Het feit dat we vandaag meer dan 75 foto’s namen zegt genoeg denk ik. Het ging dus goed vandaag, zo goed dat we bijna al onze achterstand van gisteren hadden weggewerkt en eigenlijk nog reserve hadden, maar we zijn gestopt in Saint-Pée-sur-Nivelle, in een klein charmant hotelletje met een vriendelijk ouder echtpaar. We zijn er weer eens fantastisch ontvangen en onze fiets staat in de feestzaal !

24 juli. Saint-Justin – Orthez 92 km (T1.292 km). 782 hoogtemeters. Vanochtend gestart in de Landes. Vlak dus. En toch 782 hoogtemeters. Eens uit de Landes, voorbij Mont-de-Marsan, ging het opnieuw stevig op en neer. Straks daarover iets meer. De voormiddag verliep immers nogal chaotisch. Eerst een omweg moeten maken om het nodige proviand in te slaan, wat later over een vangrail van een autoweg geklauterd omdat we plots op de autoweg zaten, dan terug een stuk autoweg moeten nemen omdat er geen alternatief was en ten slotte enkele kilometers moeten omrijden omdat de uitgestippelde route over meerdere kilometers omgebouwd was tot autoweg en we geen andere keuze meer hadden dan kleine wegen te nemen die, juist, steil op en neer gingen. In Mont-de-Marsan een Vlaams koppel ontmoet uit Koksijde die al vanaf de meimaand de Compostelaroute over Vézelay aan het stappen waren. Ze denken pas in september te arriveren. Hun blog is www.bloggen.be/sylvain1000 . We zaten de hele dag goed op schema. In de ochtend dreigde er wat onweer dat er toch niet kwam maar alvast voor wat bewolking zorgde. In de namiddag werd het puffen en gezien het parcours werd het Mireille wat teveel. De energie raakte op, de moed zakte in de fietsschoenen, de “heuvels” werden “bergen”. Ik heb dan maar naar het noodscenario gegrepen dat bedoeld was voor regenachtige dagen en besloten om in Orthez te overnachten in een hotel op goed 20 km van de voorziene camping. Eens goed eten en in een normaal bed slapen zal voor morgen wel raad brengen. Morgen is normaal gezien de laatste volle dag in Frankrijk die moet eindigen op de Col d’Ibardez. Maar of we dat zullen halen betwijfel ik zeer sterk. Vrijdag hopen we in ieder geval de Spaanse grens te bereiken. Elke dag 100 km fietsen in een sterk golvend landschap bij temperaturen die oplopen tot 40° is echt geen sinecure. Hopelijk wordt het vanaf morgen wat koeler. Tot dan.

23 juli. Sainte Foy la Grande – Saint Justin (Landes) 118 km (T1.200km). 955 hoogtemeters. Vorige avond, na bij een Italiaan in het dorp pasta te gaan eten, vroeg in de slaapzak, alhoewel, het was
zweten geblazen in de tent, maar moe als we waren vielen we bijna direct in slaap.
De wekker liep om 6u af en we hoorden (dachten we ) de regen, dus nog een half uurtje gewacht, en het bleef ( dachten we ) maar
regenen. Maar wetende dat het terug heet zou worden en een lange rit, maakten
we toch van ons hart een steen en kropen we de tent uit. Maar niks geen regen,
bleek dat we onder een boom stonden die door het geritsel van de bladeren klonk
als regen. Enfin, we zaten toch om half 8 op de fiets, nog genietend van de
ochtendfriste begonnen we aan onze lange tocht. De weergoden waren ons echter
goed gezind, het werd warm, maar de zon bleef verscholen achter een wolkendek
zodat we de moeilijkste kilometers, een aantal stevige kuitenbijters en enkele
lange hellingen konden afleggen zonder de brandende zon. Alles verliep vlotter
dan verwacht, net op het juiste moment een winkel of leuk terrasje waar we de
inwendige mens konden versterken en lekker doorfietsen zonder onze break van
enkele uren die we hadden ingepland om de heetste uren te overbruggen. Door ons
Belgisch vlagje en Vlaamse leeuw worden we goed herkend en aan één van onze
stops kwam er een heel charmante vrouw met ons een babbeltje slaan. Ze was zelf
Belgische en woonde al 16 jaar in een godvergeten klein dorpje samen met haar
man die nog part time werkte in Frankrijk. Ze waren het hectische leven in Brussel ontvlucht, maar ze was toch blij om 2 moedige landgenoten te ontmoeten. Zij
ging naar huis en wij, wij moesten verder. Het landschap veranderde
voortdurend, prachtige zonnebloemenvelden, mooie landerijen met typische
boerderijen en schuren, en uitgestrekte wijngaarden wisselden elkaar af, want
ondertussen zaten we in de Bordeaux streek. Toen de zon eindelijk begon te
branden reden we over de Garonne, en voor ons de poort naar de Landes. Hier
konden we beginnen aan een 50 kilometer lange tocht dwars door de pijnbomen. De
lucht is er geparfumeerd en de wegen vlak ! Al bij al werd het dus vandaag een
meevaller en waren we om kwart na 6 al op de camping. Veel minder moe en leeg
dan gisteren, maar wel toe aan een frisse pint na al dat water.

22juli. Antonne –
Sainte Foy la Grande (s/ Dordogne) 85 km (1.082km). 566 hoogtemeters. Deze dag moesten we eens niet
beginnen met het zoeken van een boulangerie en een bar tabac om onze croissants
en koffie te nuttigen, maar we werden door de hoteluitbaatster getrakteerd op
een heerlijk ontbijt met vers gebakken brood, zelfgemaakte confituur en zowaar
een volle kom verse aardbeien! Ik wou er nog wel even blijven maar we moesten
verder. Onze eerste halteplaats was Perigueux (zie foto van de kathedraal). Onze etappe vandaag zou niet lang worden en niet al te veel klimwerk
vragen. Maar deze keer bleek de hitte de spelbreker. Tegen de middag zaten we
al volledig door onze drankvoorraad heen en moesten we noodgedwongen stoppen
aan een treinstation om wat water uit de automaat te halen. De thermometer klom
rustig naar zo’n 40° en meer dan eens moesten we even pauzeren in de schaduw
van een boom om wat uit te rusten. Ook de suikervoorraad moest geregeld worden
aangevuld. Dit is zelfs voor deze streek een hittegolf, en het belooft zo nog
een paar dagen te duren. Gelukkig was vandaag de rivier de Isle niet ver uit de
buurt en namen we we eens een afslagje om onze voeten te verfrissen en de
bandana’s nat te maken en zo het hoofd koel te houden. Zo ontmoetten we 2 hele
leuke mannen die met hun kindjes aan het kanovaren waren en net aanmeerden waar
wij pauzeerden. Het waren Belgen… Vlamingen… Gentenaars… Toen we ons verhaal
vertelden werd die ene man al mottig als hij ook maar dacht aan onze 100km die
we per dag ongeveer fietsten. Het werd een hele toffe babbel en ik was
eigenlijk jaloers dat zij het water op konden. Om 6u kwamen we op de camping
aan en voordat we iets anders hadden gevraagd of geregeld doken we bijna
gelijktijdig de diepvries in voor een lekkere Magnum… heerlijk ! 2 vliegen in
één klap, suiker en koud 😉 We hebben ondertussen wel al besloten om onze
routine morgen toch aan te passen en om 7u al op de fiets te zitten zodat we
tegen het heetste van de dag een paar uur kunnen pauzeren. Want het wordt deze
keer een rit van 115km, maar hopelijk door veel bossen. Jullie lezen morgen wel
wat het is geworden.

21juli. Aixe s/Vienne – Antonne (Périgord) 85km
(T997km). 907 hoogtemeters. 21 juli, nationale feestdag voor ons, België
schrijft geschiedenis met de koningswissel, maar aan ons gaat het allemaal min
of meer voorbij. Alhoewel, we zijn geen royalisten maar steken vandaag toch met
enige fierheid ons Belgisch vlagje op de fiets (bij Herman blijft ook vandaag het Leeuwtje wapperen ;-). Het is ook zondag vandaag en
zoals bij ons komen hier ook de wielertoeristen naar buiten. Ze halen ons in,
of kruisen ons in tegengestelde richting, maar van elkeen krijgen we een duim
omhoog als teken van waardering voor onze prestatie. En dat is het ook, al zeg
ik het zelf. Met een fiets van 20 kg en daarbovenop nog eens 20 à 25 kg bagage
de hellingen op is echt geen kattenpis. En dat het warm was vandaag, zelfs een
hittegolf hier in de streek, zullen we geweten hebben. Onze drinkbussen waren
om de haverklap leeg, en gezien de Fransen ook op zondag niet graag werken
waren we heel tevreden met de ijsblokjes en het frisse water van, alweer eens,
een Nederlander die hier een zaak heeft, en die dus wel wil werken ! Het werd
vandaag weer een “Ardens” parcours met pittige hellingen en hele mooie
afdalingen, het was ook geen al te lange rit waardoor we gretig de tijd namen
om ons in een plaatselijke fontein eens te verfrissen. We hadden ook een hele
leuke babbel met een Hollands echtpaar uit Amersfoort die notabene de Santiago
route al gestapt hadden vanuit hun woonplaats. Dat is ook niet mis natuurlijk,
maar wij houden het toch liever bij de fiets ! En gezien het toch een beetje
feestdag was en we het eigenlijk niet zagen zitten om de tent op te zetten in
die hitte hebben we maar besloten om ons nogmaals te trakteren op een leuk
hotelletje. We zijn er ontzettend vriendelijk ontvangen, mevrouw is onze was
aan het doen en wij zitten nu te genieten van een heerlijke tagliatelli met
gebakken foie gras ( sorry dierenvrienden, maar we zijn hier in de Perigord) en
een truffelsausje ! De rekening sturen we naar Filip , de nieuwe koning der
Belgen !

20juli. Fougères- Aixe s/Vienne
(Limoges) 105km (T912km). 1508 hoogtemeters. Gisterenavond zijn we nog gezellig iets gaan eten in een restaurantje met zicht
op het meer en dan gaan slapen. Vandaag was het een lange tocht en een lastige.
De hoogtemeters verklappen al dat het voortdurend klimmen en dalen was. We
zijn nog net niet boven de 500 meter geraakt. Grote hoogtes hebben we dus nog
niet bereikt maar de steile klimmetjes en snelle afdalingen volgende ook
vandaag elkaar voortdurend op. Het begon al bij het verlaten van de camping aan
het meer. Na goed 10 km kwamen we aan een brug over de rivier “La Creuse”. We bestelden
een koffie voor bij onze ontbijtkoeken in een klein hotelletje dat werd
uitgebaat door een Nederlander. We gingen aan de praat en hadden het over de
crisis. Het is ons immers opgevallen hoeveel huisjes leeg staan in de kleine
dorpjes waarin niemand nog investeert. Ook de buitenlanders niet meer. Enkele kilometers verder kwamen we midden in een rommelmarkt. Niets bijzonders maar Herman kon niet weerstaan aan de Spaanse churros. Omdat Herman al zijn handen vol had bood de churros-man spontaan aan om de schouders van Mireille met zonnercreme in te wrijven. Ook onze
pic nic namen we op een gezellig terrasje van een zaak die werd uitgebaat door een
buitenlander, dit keer een Brits koppel. Na de middag werd het voortdurend
warmer. Vanochtend werden we nog beschermd door de wolken, maar deze namiddag
brandde de zon en droogden onze drinkflessen voortdurend op. De laatste 40 km
reden we voortdurend langs of over de autosnelweg. Geen moment voelden we ons
nog nog alleen en zeker niet meer wanneer we de grote stad Limoges binnenreden.
Herman kon nog net een stempel halen in de kathedraal voor hij werd gesloten.
Het is een belangrijke stempel want de pelgrimsroute die we in Frankrijk volgen
is genoemd naar de stad Limoges (ruta Limovicensis). Limoges ligt aan de Vienne
net als onze camping vandaag maar vooraleer we in de vallei van deze rivier
zijn beland hebben we nog stevig mogen klimmen. Het Centraal Massief is dan ook
in de buurt. Hier in het dorp was er dit weekend een Middeleeuwse marktje maar
toch verkozen we voor de rust van een leuk restaurantje aan “de twee bruggen”
over de Vienne. Slaapwel en tot morgen.